Van psycholoog naar Technisch VA-trainer: Hoe ik ondernemers help hun online systemen te automatiseren en vrijheid te creëren.
Als klein meisje had ik misschien wel grote dromen, maar die hield ik voor mezelf. Gewoon doen wat er van je wordt verwacht—dat was de norm. Dus ik deed mijn best om binnen het plaatje te passen.
Ik haalde goede cijfers, koos een verstandige studie en volgde het pad dat voor me lag. Want zo hoorde het, toch? Een veilige route, een logisch plan. Maar ergens diep vanbinnen knaagde iets. Alsof er een ander leven mogelijk was, maar niet voor mij. Ik durfde het niet eens serieus te overwegen.
Tot die ene dag in de trein, waarop een toevallige ontmoeting alles veranderde.
Het moment dat alles veranderde
Die dag zat ik in de trein, moe van een lange studiedag. Naast me een koelbox—niet met eten, maar met studieboeken (lang verhaal). Tegenover me zat een jongen die me met een nieuwsgierige blik aankeek en vroeg:
“Waarom vervoer jij boeken in een koelbox?”
Ik moest lachen en begon te vertellen. Over mijn studie, over het onderzoek dat ik die dag had gedaan, over hoe ik me steeds vaker afvroeg of dit wel écht was wat ik wilde. Over mijn droom om naar Australië te gaan, maar ook over de twijfels die me tegenhielden.
Hij luisterde. En toen vertelde hij zijn verhaal.
Over hoe hij niet leefde volgens wat er van hem werd verwacht, maar gewoon deed wat hem gelukkig maakte. Over de clownscursus waar hij net vandaan kwam. Over zijn antikraakwoning. Over vrijheid.
Voor het eerst zei iemand niet: “Wat ga je daar doen?” of “Maar wat als het mislukt?”
Hij zei:
“Waarom laat je je leven bepalen door wat anderen van je verwachten?”
En toen hij uitstapte, haalde hij een kleine badeend van zijn rugzak en gaf die aan mij.
“Zie het als inspiratie om je hart te volgen en keuzes te maken waar jij gelukkig van wordt.”
Niet veel later kocht ik mijn ticket.
De sprong naar vrijheid: een enkeltje Australië
Toen ik in het vliegtuig stapte, voelde ik alles tegelijk: spanning, opluchting, een beetje angst. Maar vooral nieuwsgierigheid naar wat er zou komen.
Australië voelde bevrijdend. Geen verwachtingen, geen vast plan. Ik werkte, reisde en ontmoette mensen die hun leven op hun eigen voorwaarden inrichtten. Wat begon als een paar maanden, werd uiteindelijk twee jaar.
Terug in Nederland voelde alles plots klein en strak omlijnd. Dus nam ik een besluit: ik vertrok opnieuw. Dit keer niet als een tijdelijke reis, maar als een bewuste keuze voor een vrij leven.
Ik werkte in het toerisme, reisde van seizoen naar seizoen en genoot van de vrijheid om altijd opnieuw te kunnen kiezen waar ik wilde zijn. Maar langzaam begonnen er scheurtjes te ontstaan.
“Wat doe je in het ECHTE leven?”
“Moet je niet eens iets met je studie gaan doen?”
“Wordt het niet eens tijd om uit dat droomleventje te stappen?”
Langzaam begonnen vragen zich op te dringen:
“Wat doe je in het ECHTE leven?”
“Moet je niet eens iets met je studie gaan doen?”
“Wordt het niet eens tijd om uit dat droomleventje te stappen?”
Ik negeerde ze. Dit was toch mijn droom?
Maar de twijfel kreeg grip op me.
Toen er een baan vrijkwam als recruiter bij een van de organisaties waarvoor ik seizoenswerk had gedaan, zei ik ja. Een vaste baan.
Ik kreeg een huisje, boompje, beestje-leven en werd doodongelukkig.
De prijs van zekerheid
Op papier had ik het allemaal prima voor elkaar. Een goede baan, een vast salaris, een leven dat keurig binnen de lijntjes paste. Maar in de praktijk voelde het alsof ik opgesloten zat in een leven dat helemaal niet van mij was.
Elke ochtend sleepte ik mezelf naar kantoor, waar ik de dagen achter een bureau sleet, starend naar een scherm. Mijn vrije leven voelde steeds meer als een vage herinnering.
“Dit hoort erbij,” hield ik mezelf voor. “Iedereen voelt zich toch weleens zo?”
Maar hoe langer ik dat bleef herhalen, hoe minder ik erin geloofde. Ik probeerde me eraan over te geven, me neer te leggen bij het idee dat dit was hoe een volwassen leven eruit hoorde te zien. Maar hoe harder ik mijn best deed, hoe meer ik voelde dat ik mezelf aan het verliezen was.
Twee keer stond ik op het randje van een burn-out. En op een dag wist ik: dit kan niet de bedoeling zijn.
Dus nam ik ontslag.
Geen plan, geen zekerheid, alleen het besef dat ik zo niet verder kon.
Wat ik wél wist, was dat ik nooit meer afhankelijk wilde zijn van een baan waar ik mezelf in kwijt zou raken. Ik wilde terug naar het gevoel van vrijheid, naar een manier van werken die écht bij me paste.
Ik ontdekte het online ondernemerschap
Tijdens mijn zoektocht ontdekte ik het online ondernemerschap. Het idee dat je locatie onafhankelijk een bedrijf kon bouwen op je eigen voorwaarden, zonder vast te zitten aan een werkgever, zonder te moeten wachten op toestemming van iemand anders, fascineerde me.
Ik wist meteen: dit is het.
Met mijn achtergrond als psycholoog en lifecoach leek het me logisch om een online programma te maken. Een training waarmee ik anderen zoals ik kon helpen bij het creëren van een vrij en onafhankelijk leven. Maar ik had geen idee waar ik moest beginnen.
Op een live event hoorde ik over een ondernemersprogramma. Ik voelde meteen dat ik hierin moest stappen, ook al kostte het €3000—geld dat ik niet had.
Onderweg naar huis belde ik mijn lening bij elkaar, omdat ik aan alles voelde:
“Dit gaat mijn leven veranderen!”
En dat deed het. Maar niet zoals ik had gedacht.
… en mijn liefde voor online techniek
Mijn online programma kwam er niet. Niet omdat ik het niet wilde, maar omdat ik tijdens dat ondernemersprogramma mijn liefde voor online techniek ontdekte.
Waar anderen worstelden met websites, funnels en automatiseringen, vond ik het juist heerlijk om erin te duiken. Systemen begreep ik razendsnel, ik zag verbanden die anderen misten en kreeg energie van het uitdenken van technische oplossingen.
Ondernemers in mijn netwerk merkten dat op en vroegen steeds vaker om hulp. In het begin hielp ik hen gewoon, tot iemand vroeg:
“Wat reken je ervoor?”
Ik noemde een bedrag. Ze zei ja.
Vanaf dat moment ging het hard. Mijn agenda vulde zich vanzelf en voor ik het wist, werkte ik met grote ondernemers. Voor het eerst voelde ik hoe vrijheid en werk écht samen konden gaan.
De wereld heeft méér Wendy’s nodig
Er ontstond een probleem. Want steeds vaker moest ik ‘nee’ zeggen tegen klanten, simpelweg omdat ik geen tijd meer had. Ik ging op zoek naar andere Technisch VA’s die dit werk ook deden, maar ze waren er nauwelijks. En als ze er al waren, zaten hun agenda’s net zo vol als die van mij.
Op een dag zei een klant iets wat bleef hangen:
“De wereld heeft meer Wendy’s nodig.”
En ineens wist ik wat me te doen stond.
Ik kon doorgaan zoals ik deed en altijd tegen mijn eigen tijdslimiet aan blijven lopen.
Of ik kon mijn kennis doorgeven, zodat meer VA’s zich konden specialiseren in techniek en nóg meer ondernemers geholpen werden en dat is wat ik deed.
En zo is het cirkeltje rond
Ik besloot mijn expertise te bundelen en een opleiding te starten. Een plek waar vrouwen met affiniteit voor techniek konden leren hoe ze hier een succesvol bedrijf mee konden opbouwen. Ik had nooit gedacht dat ik ooit een opleider zou worden, maar toen ik zag hoe mijn eerste groep deelnemers groeide en hun eigen onderneming opbouwde, wist ik: dit is precies wat ik moest doen.
Inmiddels heb ik meer dan 200 VA’s opgeleid die nu hun eigen vrijheid en succes creëren.
En mijn impact stopt niet bij hen.
De VA’s die ik opleid, helpen op hun beurt weer ondernemers met het realiseren van hún online dromen. Wat ooit begon met mijn eigen zoektocht naar vrijheid, geeft nu vrijheid aan zoveel anderen.